Τα θηλώματα είναι διογκωμένοι σχηματισμοί που εμφανίζονται στο δέρμα και τους βλεννογόνους ενός ατόμου. Στην πραγματικότητα δεν είναι ασθένεια, αλλά χρησιμεύουν μόνο ως εξωτερική εκδήλωση της μόλυνσης του σώματος με τον HPV - τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων.
Ο ιός των θηλωμάτων υπάρχει σε πολλά διαφορετικά στελέχη, μερικά από τα οποία είναι επικίνδυνα επειδή τα νεοπλάσματα έχουν την ιδιότητα κακοήθους μετασχηματισμού, δηλαδή μπορούν να μετατραπούν σε κακοήθεις όγκους.
Οι λόγοι για την εμφάνιση θηλωμάτων στο πέος
Τα θηλώματα είναι καλοήθεις σχηματισμοί στο δέρμα ή στους βλεννογόνους μυρμηγκοειδής φύσης.
Ο ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων μεταδίδεται με διάφορους τρόπους, από έναν άρρωστο σε έναν υγιή. Η κύρια μέθοδος είναι η σεξουαλική, με απροστάτευτη επαφή. Αλλά μπορείτε να "κολλήσετε" τον ιό με οικιακό τρόπο, κατά την επαφή με έναν φορέα, εάν υπάρχουν ελαττώματα ακεραιότητας στο σώμα ή στους βλεννογόνους, μέσω του αίματος και άλλων υγρών που έχουν μολυνθεί από τον ιό.
Είναι αρκετά δύσκολο να «εξολοθρεύσετε» εντελώς έναν ιό που έχει ήδη εισέλθει στον οργανισμό, αλλά στο 90% περίπου των περιπτώσεων εμφανίζεται μια ανεξάρτητη θεραπεία, δηλαδή το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα «σκοτώνει» τον ιό. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, η ασθένεια παίρνει υποτροπιάζουσα φύση και μπορεί να διαρκέσει για πολλά χρόνια.
Ιδιαίτερο κίνδυνο ενέχουν στελέχη με ικανότητα κακοήθειας, δηλαδή μετατροπής νεοπλάσματος σε κακοήθη.
Ο HPV έχει μεγάλη περίοδο επώασης, με ισχυρή ανοσία, μπορεί να διαρκέσει από ένα μήνα έως ένα χρόνο.
Αλλά μόλις εξασθενήσει το ανοσοποιητικό σύστημα, θα γίνει αμέσως αισθητό. Τα συμπτώματα της παρουσίας του είναι σχηματισμοί στο σώμα και στους βλεννογόνους, που μπορεί να έχουν στρογγυλό, ωοειδές ή μακρόστενο σχήμα και διάφορα μεγέθη, από μερικά χιλιοστά έως μερικά εκατοστά.
Περισσότερα από 600 στελέχη του ιού είναι γνωστά στην ιατρική, από τα οποία περισσότερα από 40 είναι ικανά να προκαλέσουν νεοπλάσματα στις περιοχές των γεννητικών οργάνων και του πρωκτού σε άνδρες και γυναίκες. Είναι αυτά που προκαλούν θηλώματα στο πέος, τα οποία αναφέρονται ως κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων.
Ορισμένα από τα θηλώματα είναι αβλαβή για την ανθρώπινη υγεία, άλλα είναι ικανά να προκαλέσουν ένα ενοχλητικό καλλυντικό ελάττωμα - κονδυλώματα, και άλλα απειλούν το σώμα με την πιο επικίνδυνη ασθένεια - τον καρκίνο. Υπάρχουν ιατρικά στοιχεία μεταξύ του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και του μαστού που αναπτύσσεται με μόλυνση από ορισμένα στελέχη HPV.
Εάν ένας ιός που μπορεί να προκαλέσει θηλώματα στα γεννητικά όργανα εισέλθει στο σώμα, τότε η κύρια οδός εισόδου του θεωρείται ότι είναι η σεξουαλική. Οι αδέσμευτες σχέσεις, οι αμφιφυλοφιλικές και ομοφυλοφιλικές επαφές είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες. Αλλά ο ιός μπορεί κάλλιστα να είναι συγγενής - το έμβρυο μολύνεται όταν διέρχεται από το κανάλι γέννησης μιας μολυσμένης μητέρας. Υπάρχει επίσης κίνδυνος μόλυνσης σε δερματικές βλάβες όταν επισκέπτεστε την πισίνα, τη δημόσια τουαλέτα, το μπάνιο, τη σάουνα, το γυμναστήριο, κατά την αποτρίχωση, το ξύρισμα.
Σημεία και συμπτώματα της νόσου
Τα συμπτώματα εξαρτώνται από τη θέση εντοπισμού, τον αριθμό και το μέγεθος των θηλωμάτων.
Τις περισσότερες φορές, τα θηλώματα στο πέος επηρεάζουν την κεφαλή του οργάνου, «εγκαθίστανται» κατά μήκος της ακροποσθίας, σχηματίζουν αποικίες στο χαλινάρι και μπορεί ακόμη και να διεισδύσουν στην ουρήθρα.
Με έναν ισχυρό πολλαπλασιασμό των θηλωμάτων που παίρνουν τη μορφή "κουνουπιδιού", κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, η ούρηση μπορεί να τραυματιστεί, να πληγωθεί και ακόμη και να αιμορραγήσει.
Δεδομένου ότι πρόκειται για ιογενή ασθένεια, η περίοδος ενεργοποίησης της ανάπτυξης των θηλωμάτων συνοδεύεται από έντονη μείωση της ανοσίας. Ένα άτομο αισθάνεται αδύναμο, ληθαργικό, η θερμοκρασία του σώματός του μπορεί να αυξηθεί, πιο συχνά συγκρατείται σε υποπυρετικά επίπεδα (37 - 37, 5 ° C). Δεδομένου ότι η ανοσία είναι μειωμένη, ένα μολυσμένο άτομο μπορεί εύκολα να κρυώσει και να "μαζέψει" ARVI και ARI.
Ο πολλαπλασιασμός των θηλωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε φίμωση - στένωση της ακροποσθίας.
Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, ένα ειδικό λιπαντικό συσσωρεύεται στο κεφάλι του πέους - σμήγμα. Η μόλυνση του μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας επικίνδυνης ασθένειας, επομένως, εάν εντοπιστούν ακόμη και μεμονωμένα θηλώματα, είναι επείγουσα ανάγκη να συμβουλευτείτε γιατρό. Τα μεμονωμένα νεοπλάσματα μπορούν να αφαιρεθούν πολύ γρήγορα και σχεδόν ανώδυνα, εμποδίζοντας την ανάπτυξή τους και υψηλό κίνδυνο εκφυλισμού σε κακοήθη όγκο.
Απαραίτητες εξετάσεις και εξετάσεις
Η παρουσία θηλώματος προσδιορίζεται από τον γιατρό οπτικά, αλλά χρειάζονται άλλες μελέτες για να διευκρινιστεί το στέλεχος και ο βαθμός επικινδυνότητάς του για τον ασθενή. Ο ασθενής δίνει αίμα για τυποποίηση χρησιμοποιώντας PCR, ένα τεστ προσυμπτωματικού ελέγχου Digene, και εξετάζεται για την παρουσία σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, αφού στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων ο HPV «δεσμεύεται» με ΣΜΝ.
Εάν υπάρχει υποψία διείσδυσης θηλωμάτων στην ουρήθρα, γίνεται ουρηθροσκόπηση. Ο γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει βιοψία εάν η ανάπτυξη είναι πολύ μεγάλη ή εάν οι γιατροί υποψιάζονται ότι ο σχηματισμός έχει αρχίσει να εκφυλίζεται σε καρκινικό όγκο.
Μέθοδοι θεραπείας και αφαίρεσης θηλωμάτων
Είναι αδύνατο να αφαιρεθεί εντελώς ο ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων από το σώμα του μολυσμένου ατόμου, μερικές φορές παραμένει σε αυτόν μέχρι το τέλος της ζωής του ασθενούς. Τα φάρμακα για την καταπολέμηση του HPV είναι η χρήση αντιιικών φαρμάκων και ανοσοτροποποιητών που διεγείρουν τη δραστηριότητα της ανοσίας του ίδιου του ατόμου.
Βασικά, οι ενέργειες των γιατρών στοχεύουν στην εξάλειψη των εξωτερικών σημείων της παρουσίας ενός ιού, δηλαδή των ίδιων των θηλωμάτων, των κονδυλωμάτων και των κονδυλωμάτων των γεννητικών οργάνων.
Μόνο στην περίπτωση του καρκινικού εκφυλισμού εφαρμόζεται πολύπλοκη θεραπεία, η οποία περιλαμβάνει χειρουργική επέμβαση και χρήση χημειοθεραπείας για την εξάλειψη της απειλής εξάπλωσης του όγκου.
Για την αφαίρεση των θηλωμάτων στο πέος, χρησιμοποιούνται οι ακόλουθες μέθοδοι θεραπείας:
- Χειρουργική αφαίρεση.
- Ηλεκτροπηξία.
- Αφαίρεση σχηματισμών με λέιζερ (νεοδύμιο ή διοξείδιο του άνθρακα).
- Κρυοκαταστροφή - καταστροφή νεοπλάσματος με χρήση υγρού αζώτου. Η κρυοκαταστροφή μπορεί να εφαρμοστεί ή να γίνει αεροζόλ.
- Καυτηριασμός με χημικά.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η χρήση αυτών των μεθόδων είναι επαρκής για την αφαίρεση του θηλώματος και την πρόληψη της επανεμφάνισής του.
Η μέθοδος θεραπείας επιλέγεται από τον γιατρό ανάλογα με τον βαθμό της βλάβης, το είδος του νεοπλάσματος, την κατάσταση της υγείας του ασθενούς και την ηλικία του.
Υπάρχει ένα εξειδικευμένο εμβόλιο που χρησιμοποιείται στις γυναίκες για την πρόληψη της πιο επικίνδυνης νόσου - του ακανθοκυτταρικού καρκινώματος, ή του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Έχει αποδειχθεί ότι προκαλείται από ένα από τα επικίνδυνα στελέχη του ιού των ανθρώπινων θηλωμάτων, αφού ελλείψει HPV στον οργανισμό, αυτός ο τύπος καρκίνου δεν εμφανίζεται.
Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει εμβόλιο που να μπορεί να αποτρέψει τη μόλυνση με άλλους τύπους ιού των ανθρώπινων θηλωμάτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προκαλούν την εμφάνιση αναπτύξεων σε στενά ανδρικά όργανα. Ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος προστασίας εξακολουθεί να είναι η χρήση προφυλακτικών κατά τη σεξουαλική επαφή, καθώς και η τήρηση της προσωπικής υγιεινής, μια προσεκτική στάση απέναντι σε πιθανή μόλυνση σε δημόσιους χώρους.
Πρόγνωση και πιθανές επιπλοκές
Οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στο 90% όλων των περιπτώσεων μόλυνσης από HPV, εάν ένα άτομο έχει ισχυρή ανοσία, το σώμα αντιμετωπίζει ανεξάρτητα τον ιό μέσα σε 24 μήνες. Αλλά αυτή η παρατήρηση ισχύει μόνο για ορισμένα στελέχη του ιού των ανθρωπίνων θηλωμάτων, τα οποία δεν είναι ικανά να προκαλέσουν την ανάπτυξη καρκίνου.
Η πιο επικίνδυνη επιπλοκή θα πρέπει να θεωρείται η κακοήθεια, δηλαδή η μετατροπή του θηλώματος σε καρκίνο. Αλλά μόνο ένα κλάσμα των στελεχών του HPV έχει τέτοιες ιδιότητες. Οι θλιβερές συνέπειες μπορούν να προληφθούν με έγκαιρη πρόσβαση σε ιατρική βοήθεια και έγκαιρη διάγνωση.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, μετά την αφαίρεση του θηλώματος, μπορεί να σχηματιστούν νεοπλάσματα στον ουλώδη ιστό και γύρω από αυτόν, εάν ο ιός πολλαπλασιάζεται ενεργά στο σώμα του ασθενούς λόγω εξασθενημένης ανοσίας. Σε μια τέτοια κατάσταση, θα απαιτηθεί επαναλαμβανόμενη αφαίρεση των θηλωμάτων και συνολική ενίσχυση της ανοσίας του ασθενούς για να αποφευχθεί η περαιτέρω ανάπτυξη των σχηματισμών.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η πρόγνωση είναι θετική εάν η νόσος δεν είναι πολύ προχωρημένη. Αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια με τα κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων, καθώς η ανάπτυξή τους προκαλεί σοβαρή ενόχληση στον άνδρα και στρέφεται γρήγορα στους γιατρούς.